SEKİZİNCİ MES'ELENİN BİR HÜLÂSASI

Yedinci'de haşri çok makamattan soracaktık. Fakat, Hâlikımızın isimleriyle verdiği cevap o derece kuvvetli , yakîn ve kanaat verdi ki; daha başka sorgulara ihtiyaç bırakmadığından orada kısa kestik. Şimdi bu mes'elede, âhiret îmanının, hem âhiretin saadetine, hem dünya saadetine dair te'min ettiği faideler ve neticelerinden yüzden biri hülâsa edilecek. Saadet-i uhreviyeye ait kısmı, (Kur'an-ı Mu'cizü'l-Beyan'ın izahatı daha hiçbir beyana ihtiyaç bırakmamış) onu O'na havale ederek ve saadet-i dünyeviyeye ait kısmı izah cihetini Risale-i Nur'a bırakıp, yalnız kısa bir hülâsa ile insanın hayat-ı şahsiye ve hayat-ı içtimaiyesine ait yüzer neticelerinden üç-dört tanesini beyan ederiz.



Birincisi : İnsan, sair hayvanata muhalif olarak, hânesiyle alâkadar olduğu misillû dünya ile alâkadardır; ve akaribiyle münasebetdar olduğu gibi, nev'i beşer ile de ciddî ve fıtrî münâsebettardır. Ve dünyada muvakkat bekasını arzuladığı gibi bir dâr-ı ebedide bekasını, aşk derecesinde arzuluyor. Ve midesinin gıda ihtiyacını te'min etmeğe çalıştığı gibi; dünya kadar geniş, belki ebede kadar uzanan sofraları ve gıdaları akıl ve kalb ve ruh ve insâniyet mideleri için tedarik etmeğe fıtratan mecburdur, çabalıyor. Ve öyle arzuları ve matlabları var ki, ebedî saadetten başka hiç bir şey onları tatmin etmiyor. Hattâ Onuncu Söz'de işaret edildiği gibi bir zaman (küçüklüğümde) hayalimden sordum: "Sana bir milyon sene ömür ve dünya saltanatı verilmesini, fakat sonra ademe ve hiçliğe düşmesini mi istersin? Yoksa bâki fakat âdi ve meşakkatli bir vücudu mu istersin?" dedim. Baktım, ikincisini arzulayıp birincisinden "ah!" çekti. "Cehennem de olsa beka isterim" dedi.



İşte mâdem, mâhiyet-i insaniyenin bir hizmetkârı olan kuvve-i hayaliyeyi bu dünya lezzetleri tatmin etmiyor. Elbette gayet câmi mâhiyet-i insaniye, ebediyetle fıtraten alâkadardır. İşte bu hadsiz arzu ve emellere bağlı olduğu halde, sermâyesi bir cüz'i cüz'-ü ihtiyarî ve fakr-ı mutlak bir insana, âhirete îman ne derece kuvvetli ve kâfi ve vâfi bir hazine, bir medar-ı saadet ve lezzet; bir medar-ı istimdad, bir merci; ve dünyanın had-





(Sh:Asâ.38)



siz gamlarına karşı bir medar-ı teselli olduğu öyle bir meyve ve faidedir ki, onu kazanmak yolunda dünya hayatını feda etse, yine ucuzdur.



İkinci meyvesi ve hayat-ı şahsiyeye bakan bir fâidesi: Üçüncü mes'elede izah edilen ve Gençlik Rehberi'nde bir hâşiye bulunan çok ehemmiyetli bir neticedir.



Evet, her insanın, her zaman düşündüğü en ehemmiyetli endişesi, mezaristana giren kendi dostları ve akrabaları gibi o idamhâneye girmek keyfiyetidir. Bir tek dostu için ruhunu feda eden o biçare insanın; binler, belki milyonlar, milyarlar dostları ebedi bir müfârakat içinde idam olmalarını tevehhüm edip Cehennem azabından beter bir elem, - o düşünmek ucundan- göründüğü vakit, âhirete îman geldi, gözünü açtırdı; ve perdeyi kaldırdı.. "bak" dedi. O îmanla baktı.. Cennet lezzetinden haber veren bir lezzet-i ruhâniyeyi, o dostları ebedî ölümlerden ve çürümelerden kurtulup mesrurâne bir nuranî âlemde onu da bekliyorlar vaziyetinde müşahedesiyle aldı. Risale-i Nur'da bu netice hüccetlerle izahına iktifaen kısa kesiyoruz.



Hayat-ı şahsiyeye ait üçüncü bir faidesi: İnsanın sair zîhayatlar üstündeki tefevvuku ve rütbesi ise; yüksek seciyeleri ve cem'iyetli istidatları ve küllî ubudiyetleri ve geniş vücudî dâireleri itibariyledir. Halbuki o insan, hem mâdum, hem ölü, hem karanlık olan geçmiş ve gelecek zamanların ortasında sıkışmış bir kısa zaman olan hazır vaktin mikyasiyle, ölçüsüyle; hamiyeti, muhabbeti, kardeşliği, insaniyeti gibi seciyeler alır.



Meselâ: Eskiden tanımadığı ve ayrıldıktan sonra da hiç göremeyeceği babasını, kardeşini, karısını, milletini ve vatanını sever, hizmet eder. Ve tam sadâkata ve ihlâsa pek nâdir muvaffak olabilir; o nisbette kemâlâtı ve seciyeleri küçülür. Değil hayvanların en ulvîsi, belki baş aşağı, akıl cihetiyle en biçaresi ve aşağısı olmak vaziyetine düşeceği sırada, âhirete îman imdâda yetişir. Mezar gibi dar zamanını geçmiş ve gelecek zamanları içine alan, pek geniş bir zamana çevirir. Ve dünya kadar, belki ezelden ebede kadar bir daire-i vücud gösterir. Babasını, dar-ı saadette ve âlem-i ervahta dahi pederlik münasebetiyle; ve kardeşini, tâ ebede kadar uhuvvetini düşünmesiyle ve karısını Cennet'te dahi en güzel bir refika-i hayatı olduğunu bilmesi haysiyetiyle sever, hürmet eder, merhamet eder, yardım eder. Ve o büyük ve geniş dâire-i hayatta ve vücuttaki münasebetler için olan ehemmiyetli hizmetleri, dünyanın kıymetsiz işlerine ve cüz'i garazlarına ve menfaatlerine âlet etmez. Ciddi sadâkata ve samimi ihlâsa muvaffak olarak, kemâlâtı ve hasletleri, o nisbette - derecesine göre- yükselmeğe başlar. İnsaniyeti teâli eder. Hayat lezzetinde serçe kuşuna yetişmeyen o insan, bütün hayvanat üstünde, kâinatın en müntehab ve bahtiyar bir misafiri ve Sâhib-i Kâinatın en mahbub ve makbûl bir abdi olmasıdır. Bu netice dahi Risale-i Nur'da hüccetlerle îzahına iktifâen kısa kesildi.





(Sh:Asâ.39)



Dördüncü bir fâidesi ki, insanın hayat-ı içtimaiyesine bakıyor :



Risale-i Nur'dan Dokuzuncu Şua'da beyan edilen o neticenin bir hülâsası şudur:



Nev'i insanın dörtten birini teşkil eden çocuklar, âhiret îmanıyla insanca yaşayabilirler ve insaniyetin istidatlarını taşıyabilirler. Yoksa elîm endişeler içinde, kendini uyutturmak ve unutturmak için çocukça oyuncaklarıyla, haylaz bir hayatla yaşayacak. Çünki, her vakit etrafında onun gibi çocukların ölmesiyle onun nazik dimağında ve ileride uzun arzuları taşıyan zaîf kalbinde ve mukavemetsiz ruhunda öyle bir te'sir yapar ki; hayatı ve aklı o bîçareye âlet-i azab ve işkence edeceği zamanda, âhiret îmanının dersiyle, görmemek için oyuncaklar altında onlardan saklandığı o endişeler yerinde bir sevinç ve genişlik hissederek der: "Bu kardeşim veya arkadaşım öldü. Cennet'in bir kuşu oldu. Bizden daha iyi keyf eder, gezer. Ve vâlidem öldü, fakat rahmet-i İlâhiyeye gitti; yine beni Cennet'te kucağını alıp, sevecek. Ve ben de o şefkatli anneciğimi göreceğim." diye insaniyete lâyık bir tarzda yaşayabilir.



Hem insanın bir rub'unu teşkil eden ihtiyarlar; yakında hayatlarının sönmesine ve toprağa girmelerine ve güzel ve sevimli dünyalarının kapanmasına karşı teselliyi, ancak ve ancak âhiret îmanında bulabilirler. Yoksa o merhametli muhterem babalar ve fedakâr şefkatli analar, öyle bir vâveylâ-yı ruhî ve dağdağa-i kalbî çekeceklerdi ki, dünya onlara me'yusane bir zindan ve hayat işkenceli bir azab olurdu. Fakat, âhiret îmanı onlara der:



"Merak etmeyiniz. Sizin ebedî bir gençliğiniz var, gelecek; ve parlak bir hayat ve nihâyetsiz bir ömür sizi bekliyor. Ve zâyi ettiğiniz evlâd ve akrabalarınızla sevinçlerle görüşeceksiniz. Ve ettiğiniz bütün iyilikleriniz muhafaza edilmiş; mükâfatlarını göreceksiniz." diye, îmân-ı âhiret onlara öyle bir teselli ve inşirah verir ki; herbirinin yüz ihtiyarlık birden başlarına toplansa onları me'yus etmez.



Nev'i insanın üçten birisini teşkil eden gençler - Hevesatları galeyanda, hissiyata mağlub cür'etkâr akıllarını her vakit başına almayan o gençler- âhiret îmanını kaybetseler ve Cehennem azâbını tahattur etmezlerse, hayat-ı içtimaîyede, ehl-i namusun malı ve ırzı ve zaif ve ihtiyarların rahatı ve haysiyeti tehlikede kalır. Bazı, bir dakika lezzeti için bir mes'ud hanenin saadetini mahveder ve bu gibi hapiste dört-beş sene azab çeker. Canavar bir hayvan hükmüne geçer.



Eğer, îmân-ı âhiret onun imdadına gelse, çabuk aklını başına alır. "Gerçi hükûmet hafiyeleri beni görmüyorlar ve ben onlardan saklanabilirim. Fakat, Cehennem gibi bir zindanı bulunan bir padişah-ı Zülcelâl'in melâikeleri beni görüyorlar ve fenalıklarımı kayd ediyorlar. Ben başı boş değilim ve vazifedar bir yolcuyum. Ben de onlar gibi ihtiyar ve zaif olacağım." diye birden, zulmen tecâvüz etmek istediği adamlara karşı bir şefkat, bir





(Sh:Asâ.40)



hürmet hissetmeye başlar. Bu mânanın dahi Risale-i Nur'da bürhanlarıyle îzahına iktifaen kesiyoruz.



Hem nev'i beşerin ehemmiyetli bir kısmı, hastalar ve mazlumlar ve bizim gibi musibetzedeler ve fakirler ve ağır ceza alan mahbuslar; eğer îman-ı âhiret onların imdadına yetişmezse, her vakit hastalığın ihtariyle gözü önüne gelen ölüm ve intikamını alamadığı ve namusunu elinden kurtaramadığı zâlimin mağrûrâne ihâneti ve büyük musibetlerde boş boşuna malını, evlâdını kaybetmekle elîm me'yusiyeti ve bir-iki dakika veya bir-iki saat keyf yüzünden beş-on sene böyle bir hapis azâbını çekmekten gelen kederli sıkıntı, elbette o bîçarelere dünyayı zindan ve hayatı bir işkenceli azâba çevirir. Eğer âhirete îmân imdatlarına yetişse birden onlar nefes alırlar; sıkıntıları, me'yusiyetleri ve endişeleri ve intikam hiddetleri, derece-i îmanına göre kısmen ve bazen tamamen zâil olur.



Hattâ diyebilirim ki: Benim ve bir kısım kardeşlerimin bu sebepsiz hapsimizde ve dehşetli musibetimizde, eğer îman-ı âhiret yardım etmese idi, bir gün dayanmak, ölüm kadar te'sir edip bizi hayattan istifa etmeğe sevk edecekti. Fakat hadsiz şükür olsun, benim canım kadar sevdiğim pek çok kardeşlerimin bu musibetten gelen elemlerini de çektiğim ve gözüm kadar sevdiğim binler Risale-i Nur risaleleri ve benim yaldızlı ve süslü ve çok kıymettar kitaplarımın ziya'ları ve ağlamalarından teessüflerini çektiğim ve eskiden beri az bir ihaneti ve tahakkümü kaldıramadığım halde, sizi kasemle te'min ederim ki: Îman-ı Bil'âhiret nûru ve kuvveti bana öyle bir sabır ve tahammül ve teselli ve metânet, belki mücâhidâne, kârlı bir imtihan dersinde daha büyük mükâfatı kazanmak için bir şevk verdi ki, ben bu risalenin başında dediğim gibi, kendimi medrese-i Yûsufiye unvanına lâyık bir güzel ve hayırlı medresede biliyorum. Ara sıra gelen hastalıklar ve ihtiyarlıktan neş'et eden titizlikler olmasa idi, mükemmel ve rahat-ı kalb ile derslerime daha ziyâde çalışacaktım. Her ne ise... Bu, makam münasebetiyle saded hârici girdi, kusura bakılmasın.



Hem, her insanın küçük bir dünyası, belki küçük bir Cenneti dahi kendi hânesidir. Eğer îman-ı âhiret o hânenin saadetinde hükmetmezse, o âile efradı, her biri şefkat ve muhabbet ve alâkadarlığı derecesinde elîm endişeler ve azablar çeker. O Cenneti, Cehennem'e döner. Veyahut muvakkat eğlenceler ve sefâhetlerle aklını tenvim edip uyutur. Devekuşu gibi avcıyı görür kaçamıyor, uçamıyor. Başını kuma sokar, tâ görünmesin. Başını gaflete sokar, tâ ölüm ve zeval ve firak onu görmesin. Divânece, muvakkat, ibtal-i his nev'inden bir çâre bulur.



Çünki, meselâ valide, ruhunu fedâ ettiği evladını daima tehlikelere mâruz gördükçe titrer. Ve pederini ve kardeşini eksik olmayan belâlardan kurtaramayan evlâtlar, dâim bir keder, bir korkaklık hisseder. Buna kıyâsen bu dağdağalı kararsız hayat-ı dünyeviyede o mes'ud zannedilen âile hayatı





(Sh:Asâ.41)

çok cihetlerle saadetini kaybeder; ve kısacık bir hayattaki münâsebet ve karâbet dahi, hakikî sadâkati ve samimi ihlâsı ve garazsız bir hizmeti ve muhabbeti vermez. Ahlâk o nisbette küçülür, belki sukut eder.



Eğer âhirete îmân o hâneye girse, birden ışıklandıracak, ortalarındaki münâsebet ve şefkat ve karâbet ve muhabbet, kısacık bir zaman ölçüsüyle değil, belki dâr-ı âhirette saadet-i ebediyede dahi o münâsebetlerin devamı ölçüsüyle samimi hürmet eder, sever, şefkat eder, sadâkat eder, kusurlarına bakmaz gibi ahlâk yükseklenir. Hakikî insaniyet saadeti o hânede başlar inkişafa..bu mâna dahi hüccetlere Risale-i Nur'da beyanına binâen kısa kesildi.



Hem herbir şehir kendi ahâlisine geniş bir hânedir. Eğer îman-ı âhiret o büyük aile efradında hükmetmezse, güzel ahlâkın esasları olan ihlâs, samimiyet, fazilet, hamiyet, fedakârlık, rıza-yı İlâhi, sevab-ı uhrevî yerine garaz, menfaat, sahtekârlık, hodgâmlık, tasannu', riyâ, rüşvet, aldatmak gibi haller meydan alır. Zâhiri âsâyiş ve insaniyet altında anarşistlik ve vahşet mânaları hükmeder; o hayat-ı şehrîye zehirlenir. Çocuklar haylazlığa, gençler sarhoşluğa, kavîler zulme, ihtiyarlar ağlamağa başlarlar.



Buna kıyâsen, memleket dahi bir hânedir. Ve vatan dahi bir millî âilenin hânesidir. Eğer îman-ı âhiret bu geniş hânelerde hükmetse, birden samimî hürmet ve ciddî merhamet ve rüşvetsiz muhabbet ve muavenet ve hilesiz hizmet ve muaşeret ve riyâsız ihsan ve fazilet ve enâniyetsiz büyüklük ve meziyet o hayatta inkişafa başlarlar.



Çocuklara der: Cennet var haylazlığı bırak" Kur'an dersiyle temkin verir.

Gençlere der: "Cehennem var, sarhoşluğu bırak", aklı başlarına getirir.

Zâlime der: "Şiddetli azab var, tokat yiyeceksin" adâlete başını eğdirir.

İhtiyarlara der: "Senin elinden çıkmış bütün saadetlerinden çok yüksek ve daimi bir uhrevî saadet , ve taze, bâki bir gençlik seni bekliyorlar. Onları kazanmağa çalış." ağlamasını gülmeye çevirir.



Bunlara kıyâsen cüz'i ve küllî herbir taifede hüsn-ü te'sirini gösterir, ışıklandırır. Nev'i beşerin hayat-ı içtimaiyesiyle alâkadar olan içtimaiyyun ve ahlâkiyyunların kulakları çınlasın.



İşte îman-ı âhiretin binler fâidelerinden işaret ettiğimiz beş-altı nümunelerine sairleri kıyas edilse kat'i anlaşılır ki; iki cihanın ve iki hayatın medar-ı saadeti yalnız îmandır.



Risale-i Nur'da Yirmisekizinci Söz'de ve başka risalelerinde, haşrin cismaniyeti cihetinde gelen zaif şüphelere kuvvetli cevaplarına iktifaen burada yalnız bir kısa işâretle deriz ki:



Esmâ-i İlâhiyyenin en cem'iyetli âyinesi cismâniyettedir. Ve hilkat-ı kâinattaki makasıd-ı İlâhiyyenin en zengini ve faal merkezi cismaniyette-





(Sh:Asâ.42)



dir. Ve İhsanat-ı Rabbâniyyenin en çok çeşitleri ve rengârenkleri cismâniyettedir. Ve beşerin ihtiyacât dilleriyle Hâlikına karşı dualarının ve teşekküratının en kesretli tohumları yine cismâniyettedir. Mâneviyat ve ruhâniyyat âlemlerinin en mütenevvi çekirdekleri yine cismâniyettedir.



Bunlara kıyasen, yüzer küllî hakikatler cismâniyette temerküz ettiğinden, Hâlık-ı Hakîm, zemin yüzünde cismâniyeti çoğaltmak ve mezkûr hakikatlere mazhar eylemek için öyle sür'atli ve dehşetli bir faaliyetle kafile kafile arkasına mevcudata vücut giydirir. O meşhere gönderir. Sonra onları terhis eder, başkalarını gönderir. Mütemadiyen kâinat fabrikasını işlettirir. Cismanî mahsulâtı dokuyup, zemini, âhirete ve Cennete bir fidanlık bahçesi hükmüne getirir. Hattâ insanın cismanî midesini memnun etmek için o midenin hâl diliyle bekasına dair duasını kemâl-i ehemmiyetle dinleyip kabul ederek fiilen cevap vermek için, hadsiz ve hesapsız ve yüzbinler tarzlarda ve binler çeşit çeşit lezzetlerde gayet san'atlı taamları ve gayet kıymetli ni'metleri cismaniyete ihzar etmek, bedâhetle ve şeksiz gösterir ki: Dâr-ı âhirette Cennet'in en çok ve en mütenevvi lezzetleri cismanîdir. Ve saadet-i ebediyenin en ehemmiyetli ve herkesin istediği ve ünsiyet ettiği ni'metleri cismanîdir.



Acaba hiçbir cihet-i ihtimali ve imkânı varmı ki; bu âdi midenin hâl diliyle beka duasını kabul edip nihâyetsiz mu'cizatlı maddi taamlar ile onu minnettar ederek, her vakit tesadüfsüz, kasdî olarak fiilen cevap veren bir Kadîr-i Rahîm, bir Alîm-i Kerîm, kâinatın en ehemmiyetli neticesi ve arzın halifesi ve o Hâlik'ın güzidesi ve perestişkârı olan nev-i insanın insaniyet mide-i kübrası ile küllî ve yüksek ve daima arzu ettiği ve ünsiyet ettiği ve fıtraten istediği cismanî lezzetleri, dâr-ı bekada verilmesine dair hadsiz umumî duaları kabul olmasın. Ve haşr-i cismanî ile fiilen cevap verilmesin; onu ebedî minnettar etmesin. Âdeta sineğin sesini işitsin, gök gürültüsünü işitmesin. Ve âdi bir neferin kemâl-i ehemmiyetle teçhizatına baksın; orduya hiç bakmasın, ehemmiyet vermesin. Bu, yüz derece muhâl ve bâtıldır. Evet وَفِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ اْلاَنْفُسُ وَتَلَزُّ اْلاَعْيُنُ âyetinin sarâhat-ı kat'iyesiyle, insan, en ziyade ünsiyet ettiği ve dünyada nümunesini tatmış olduğu cismanî lezzetleri Cennet'e lâyık bir tarzda görecek, tadacak. Ve lisan, göz ve kulak gibi âzaların ettikleri hâlis şükürler ve hususî ibadetlerin mükâfatları, o uzuvlara mahsus cismanî lezzetler ile verilecektir. Kur'an-ı Mu'cizü'l-Beyan o derece cismanî lezzetleri sarih bir surette beyan eder ki, başka te'viller ile mâna-yı zâhiriyi kabul etmemek imkân haricindedir.



İşte îman-ı âhiretin meyveleri ve neticeleri gösteriyorlar ki; nasıl ki âzâyı insaniden midenin hakikatı ve ihtiyacatı, taamların vücuduna kat'i delâlet eder; öyle de insanın hakikatı ve kemâlâtı ve fıtrî ihtiyacatı ve ebedî





(Sh:Asâ.43)



arzuları ve iman-ı âhiretin mezkûr netice ve faidelerini isteyen hakikatları ve istidatları, daha kat'i olarak âhirete ve cennete ve cismanî bâki lezzetlere delâlet ve tahakkuklarına şehadet ettiği gibi, bu kâinatın hakikat-ı kemâlatı ve mânidar tekvinî âyâtı ve insaniyetin mezkûr hakikatler ile alâkadar bütün hakikatları, dâr-ı âhiretin vücuduna ve tahakkukuna ve haşrin gelmesine ve Cennet ve Cehennem'in açılmasına delâlet ve şehadet ettiklerini, Risale-i Nur eczaları ve bilhassa Onuncu ve Yirmisekizinci (iki makamı), Yirmidokuzuncu Sözler ve Dokuzuncu Şua ve Münâcat Risaleleri hüccetlerle, parlak ve şüphe bırakmaz bir tarzda isbat etmişler. Onlara havale ederek bu uzun kıssayı kısa kesiyoruz.



Cehenneme dâir beyanat-ı Kur'aniye o kadar vâzıh ve zâhirdir ki, başka îzahata ihtiyaç bırakmamış. Yalnız bir iki zaif şüpheyi izâle edecek iki üç nükteyi, tafsilini Risale-i Nur'a havale edip gayet kısa bir hülâsasını beyan edeceğiz.



B i r i n c i N ü k t e: Cehennem fikri, geçmiş îman meyvelerinin lezzetlerini korkusuyla kaçırmıyor. Çünki, hadsiz, rahmet-i Rabbaniyye, o korkan adama der: "Bana gel, tevbe kapısıyla gir." Tâ Cehennem'in vücudu değil korkutmak, belki sana Cennet'in lezzetlerini tam bildirsin ve senin ve hukuklarına tecavüz edilen hadsiz mahlûkatın intikamlarını alsın; sizi keyiflendirsin. Eğer sen dalâlette boğulup çıkamıyorsan, yine Cehennem'in vücudu bin derece îdam-ı ebedîden hayırlıdır. Ve kâfirlere de bir nevi' merhamettir. Çünki insan, hattâ yavrulu hayvanat dahi, akrabasının ve evlâdının ve ahbabının lezzetleriyle ve saadetleriyle lezzetlenir. Bir cihette mes'ud olur. Şu halde, sen ey mülhid, dalâletin itibariyle ya idam-ı ebedi ile ademe düşeceksin veya Cehennem'e gireceksin. Şerr-i mahz olan adem ise, senin bütün sevdiklerin ve saadetleriyle memnun ve bir derece mes'ud olduğun umum akraba ve asl ve neslin seninle beraber idam olmasından, binler derece Cehennem'den ziyâde senin ruhunu ve kalbini ve mâhiyet-i insaniyeni yandırır. Çünki, Cehennem olmazsa Cennet de olmaz. Her şey senin küfrün ile ademe düşer. Eğer sen Cehennem'e girsen, vücud dâiresinde kalsan, senin sevdiklerin ve akrabaların ya Cennet'te mes'ud veya vücud dâirelerinde bir cihette merhametlere mazhar olurlar. Demek, her halde Cehennem'in vücuduna taraftar olmak sana lâzımdır. Cehennem aleyhinde bulunmak ademe taraftar olmaktır ki; hadsiz dostlarının saadetlerinin hiç olmasına taraftarlıktır. Evet Cehennem ise , hayr-ı mahz olan dâire-i vücudun Hâkim-i Zülcelâl'inin hakîmâne ve âdilâne bir hapishâne vazifesini gören dehşetli ve celâlli bir mevcud ülkesidir. Hapishâne vazifesini de görmekle beraber, başka pek çok vazifeleri var. Ve pek çok hikmetleri ve âlem-i bekaya âit hizmetleri var. Ve zebâni gibi pek çok zîhayatın celâldarâne meskenleridir.







İ k i n c i N ü k t e : Cehennem'in vücudu ve şiddetli azabı, hadsiz rah-





(Sh:Asâ.44)



mete ve hakiki adâlete ve israfsız mizanlı hikmete zıddiyeti yoktur. Belki rahmet ve adalet ve hikmet, onun vücudunu isterler. Çünkü, nasıl bin mâsumların hukukunu çiğneyen bir zâlimi cezalandırmak ve yüz mazlum hayvanları parçalayan bir canavarı öldürmek, adâlet içinde mazlumlara bin rahmettir. Ve o zalimi affetmek ve canavarı serbest bırakmak, bir tek yolsuz merhamete mukabil yüzer biçarelere yüzer merhametsizliktir. Aynen öyle de; Cehennem hapsine girenlerden olan kâfir-i mutlak, küfrüyle hem esma-i İlâhiyyenin hukukuna inkâr ile tecavüz; hem o esmaya şehadet eden mevcudatın şehadetlerini tekzib ile hukuklarına tecavüz; ve mahlûkatın o esmâya karşı tesbihkârâne yüksek vazifelerini inkâr etmekle hukuklarına tecavüz; ve kâinatın gaye-i hilkati ve bir sebeb-i vücudu ve bekası olan tezahür-ü rubûbiyyet-i İlâhiyyeye karşı ubûdiyetlerle mukabelelerini ve âyinedarlıklarını tekzib ile hukukuna bir nevi' tecavüz ettiği haysiyetiyle öyle azim bir cinayet, bir zulümdür ki affa kabiliyeti kalmaz.



اِنَّ اللَّهَ لاَ يَغْفِرُ اَنْ يُشْرَكَ بِهِ âyetinin tehdidine müstehak olur. Onu Cehennem'e atmamak bir yersiz merhamete mukabil, hukuklarına taarruz edilen hadsiz dâvacılara hadsiz merhametsizlikler olur.



İşte o dâvacılar, Cehennem'in vücudunu istedikleri gibi izzet-i celâl ve azamet-i kemâl dahi kat'i isterler. Evet nasıl bir serseri âsi ve raiyete tecavüz eden bir adam, oranın izzetli hâkimine dese: "Beni hapse atamazsın ve yapamazsın" diye izzetine dokunsa, elbette o şehirde hapis olmasa da o edepsiz için bir hapis yapacak, onu içine atacak. Aynen öyle de; kâfir-i mutlak, küfrüyle izzet-i celâline şiddetle dokunuyor. Ve azamet-i kudretine inkâr ile dokunduruyor. Ve kemâl-i rubûbiyyetine tecavüzü ile ilişiyor. Elbette Cehennem'in pek çok vazifeler için pek çok esbab-ı mûcibesi ve vücudunun hikmetleri olmasa da, öyle kâfirler için bir Cehennem'i halketmek ve onları içine atmak, o izzet ve celâlin şe'nidir.



Hem mâhiyet-i küfür dahi Cehennem'i bildirir. Evet, nasılki îmanın mahiyeti eğer tecessüm etse, lezzetleriyle bir cennet-i hususiye şekline girebilir. Ve Cennet'ten bu noktadan gizli haber verir. Aynen öyle de; Risale-i Nur'da delilleriyle isbat ve baştaki mes'elelerde dahi işaret edilmiş ki; küfrün ve bilhassa küfr-ü mutlakın ve nifâkın ve irtidâtın öyle karanlıklı ve dehşetli elemleri ve mânevi azapları var; eğer tecessüm etse, o mürted adama bir hususî Cehennem olur. Ve büyük Cehennemden bu cihette gizli haber verir. Ve bu fidanlık dünya mezraasındaki hakikatcikler âhirette sünbüller vermesi noktasından, bu zehirli çekirdek, o zakkum ağacına işaret eder. "Ben onun bir mâyesiyim" der. "Ve beni kalbinde taşıyan bedbaht için o zakkum ağacının bir hususî nümunesi, benim meyvem olur."



Mâdem küfür hadsiz hukuka bir tecavüzdür...Elbette hadsiz bir cina-





(Sh:Asâ.45)



yettir. Öyle ise, hadsiz bir azaba müstehâk eder. Mâdem bir dakika katl, onbeş sene cezada (sekiz milyona yakın dakikada) hapis cezasını çekmesini adâlet-i beşeriye kabul edip maslahata ve hukuk-u âmmeye muvafık görür; elbette bir küfür bin katl kadar olması cihetiyle, bir dakika küfr-ü mutlak, sekiz milyara yakın dakikalarda azap çekmesi, o kanun-u adâlete muvafık geliyor. Bir sene ömrünü o küfürde geçiren, iki trilyon sekizyüzseksen milyara yakın dakikada azaba müstehak ve خَآلِدِينَ فِيهَآ اَبَداً sırrına mazhar olur. Her ne ise...



Kur'an-ı Hakîm'in, Cennet ve Cehennem hakkındaki mu'cizâne izahatı ve Kur'an'ın tefsiri ve ondan gelen Risale-i Nur'un Cennet ve Cehennemin vücutlarına dair hüccetleri, daha başka beyana ihtiyaç bırakmamışlar.






gibi pekçok âyetlerin ve başta Resûl-i Ekrem (A.S.M) ve umum peygamberler ve ehl-i hakikatın, her vakit dualarında, en ziyâde اَجِرْنَا مِنَ النَّارِ * نَجِّنَا مِنَ النَّارِ * خَلِّصْنَا مِنَ النَّارِ ve vahy-i meşhude binâen onlarca kat'iyet kesbeden "Cehennem'den bizi hıfzeyle." demeleri gösteriyor ki: Nev-i beşerin en büyük mes'elesi Cehennem'den kurtulmaktır. Ve kâinatın pekçok ehemmiyetli ve muazzam ve dehşetli bir hakikatı Cehennemdir ki; bir kısım o ehl-i şuhud ve keşf ve tahkik onu müşahede eder. Ve bir kısmı tereşşuhâtını ve gölgelerini görür, dehşetinden feryad ederler. "Bizi ondan kurtar." derler.



Evet, bu kâinatta hayır-şer, lezzet-elem, ziya-zulmet, hararet-bürudet, güzellik-çirkinlik, hidâyet-dalâlet birbirine karşı gelmesi ve içine girmesi, pek büyük bir hikmet içindir. Çünki, şer olmazsa, hayır bilinmez. Elem olmazsa, lezzet anlaşılmaz. Zulmetsiz ziya, ehemmiyeti olmaz. Soğukla, hararetin dereceleri tahakkuk eder. Çirkinlik ile, hüsnün tek bir hakikatı, bin hakikat ve binler çeşit hüsn mertebeleri vücud bulur. Cehennemsiz Cennet'in pekçok lezzetleri gizli kalır. Bunlara kıyasen herşey, bir cihette zıddıyla bilinebilir. Ve bir tek hakikatı, sünbül verip çok hakikatlar olur.



Mâdem bu karışık mevcudat dâr-ı fâniden dâr-ı bekaya akıp gidiyor;



(Sh:Asâ.46)



elbette nasılki, hayır, lezzet, ışık, güzellik, îman gibi şeyler Cennet'e akar. Öyle de şer, elem, karanlık, çirkinlik, küfür gibi zararlı maddeler Cehennem'e yağar, ve bu mütemadiyen çalkanan kâinatın selleri o iki havza girer, durur. Kerâmetli Yirmidokuzuncu Söz'ün âhirindeki remizli nüktelerine havale ederek kısa kesiyoruz.



Ey bu Medrese-i Yûsufiyede benim ders arkadaşlarım! Bu dehşetli haps-i ebedîden kurtulmanın kolayı, çâresi, bu dünyevî hapsimizden istifade ederek elimiz mecburiyetle yetişmeyen çok günahlardan kurtulduğumuzla beraber, eski günahlardan tevbe edip farzlarımızı eda ederek herbir saat bu hapisteki ömrümüzü bir gün ibâdet hükmüne getirmekle o ebedî hapisten necâtımız ve o nurânî Cennet'e girmemiz için en iyi bir fırsattır. Bu fırsatı kaçırırsak, dünyamız ağladığı gibi âhiretimiz dahi ağlayacak خَسِرَ الدُّنْيَا وَاْلاَخِرَةَ tokadını yiyeceğiz.



$





اَللَّهُ اَكْبَرُ اَللَّهُ اَكْبَرُ اَللَّهُ اَكْبَرُ ler ile nev-i beşerin beşten birisine, üçyüz milyon insanlara birden Allahü Ekber dedirmesi, koca Küre-i Arz, büyüklüğü nisbetinde o اَللَّهُ اَكْبَرُ kelime-i kudsiyesini semâvattaki seyyarat arkadaşlarına işittiriyor gibi, yirmi binden ziyâde hacıların Arafat'da ve îd'de birden اَللَّهُ اَكْبَرُ demeleri, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü vesselâm'ın binüçyüz sene evvel Âl ve Sahabeleriyle söylediği ve emrettiği Allahüekber kelâmının bir nev-i aks-i sadâsı olarak Rubûbiyyet-i İlâhiyyenin رَبُّ اْلاَرْضِ وَرَبُّ الْعَالَمِينَ azamet-i unvaniyle küllî tecellisine karşı geniş ve küllî bir ubûdiyetle bir mukabeledir, diye tahayyül ve his ve kanaat ettim.



Sonra,acaba bu kelam-ı kudsînin bizim mes'elemizle dahi münasebeti var mı diye tahattur ettim. Birden hatıra geldi ki, başta bu kelâm olarak sâir bâkiyat-ı sâlihat unvanını taşıyan سُبْحَانَ اللَّهِ * وَالْحَمْدُ لِلَّهِ * وَلآ اِلَهِ اِلاَّ اللَّهُ gibi şeairden çok kelâmlar, cüz'i ve küllî mes'elemizi ihtar ve tahakkukuna işaret ederler.



(Sh:Asâ.47)

Meselâ: اَللَّهُ اَكْبَرُ in bir vech-i mânası: Cenâb-ı Hakk'ın kudreti ve ilmi her şey'in fevkinde büyüktür; hiçbir şey dâire-i ilminden çıkamaz. Tasarruf-u kudretinden kaçamaz ve kurtulamaz. Ve korktuğumuz en büyük şeylerden daha büyüktür. Demek haşri getirmekten ve bizi ademden kurtarmaktan ve saadet-i ebediyeyi vermekten daha büyüktür. Her acib ve tavr-ı aklın hâricindeki herşeyden daha büyüktür ki,

مَا خَلْقُكُمْ وَلاَ بَعْثُكُمْ اِلاَّكَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ âyetinin sarâhat-ı kat'iyesiyle nev-i beşerin haşri ve neşri, bir tek nefsin îcadı kadar o kudrete kolay gelir. Bu mâna itibariyledir ki, darb-ı mesel hükmünde büyük musibetlere ve büyük maksatlara karşı, herkes "Allah büyüktür, Allah büyüktür." der... kendine teselli ve kuvvet ve nokta-i istinad yapar.



Evet, nasıl ki, Dokuzuncu Söz'de, bu kelime iki arkadaşıyla bütün ibâdâtın fihristesi olan namazın çekirdekleri ve hülâsaları; ve içinde ve tesbihatında tekrar ile namazın mânasını takviye için سُبْحَانَ اللَّهِ * *اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَللَّهُ اَكْبَرُ üç muazzam hakikatlara ve insanın kâinatta gördüğü medar-ı hayret, medar-ı şükran ve medar-ı azamet ve kibriya, acib ve güzel ve büyük pekçok fevkalâde şeylerden aldığı hayret ve lezzet ve heybetten neş'et eden suallerine pek kuvvetli cevap verdiği gibi, Onaltıncı Söz'ün âhirinde izah edilen şu: Nasıl bir nefer, bayramda bir müşir ile beraber huzur-u pâdişaha girer. Sair vakitte, zabitinin makamı ile onu tanır. Aynen öyle de, her adam, Hac'da bir derece velîler gibi Cenâb-ı Hakk'ı رَبُّ اْلاَرْضِ وَرَبُّ الْعَالَمِينَ ünvanı ile tanımağa başlar. Ve o kibriya mertebeleri kalbine açıldıkça, ruhunu istilâ eden mükerrer ve hararetli hayret suallerine yine اَللَّهُ اَكْبَرُ tekrarıyla umumuna cevap verdiği misillû; Onüçüncü Lem'anın âhirinde izahı bulunan ki, şeytanların en ehemmiyetli desiselerini köküyle kesip cevab-ı kat'i veren yine اَللَّهُ اَكْبَرُ olduğu gibi; bizim âhiret hakkındaki sualimize de kısa fakat kuvvetli cevap verdiği misillû اَلْحَمْدُ لِلَّهِ cümlesi dahi haşri ihtar edip, ister.



(Sh:Asâ.48)



Bize der: "Mânâm âhiretsiz olmaz; çünki: Ezelden ebede kadar, her kimden ve her kime karşı bütün hamd ve şükür O'na mahsustur ifâde ettiğimden, bütün ni'metlerin başı ve ni'metleri hakiki ni'met yapan ve bütün zişuuru ademin hadsız musibetlerinden kurtaran, yalnız saadet-i ebediye olabilir. Ve benim o küllî mânâma mukabele eder."



Evet, her mü'min namazlardan sonra, her gün hiç olmazsa yüzelliden ziyade اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ şer'an demesi ve mânası da: Ezelden ebede kadar bir hadsiz geniş hamd ve şükrü ifade etmesi, ancak ve ancak saadet-i ebediyenin ve Cennet'in peşin bir fiatı ve muaccel bir bahasıdır. Ve dünyanın kısa ve fâni elemlerle âlûde olan ni'metlerine münhasır olmaz. Ve mahsus değil. Ve onlara da, ebedi ni'metlere vesile olmaları cihetiyle bakar, şükreder.

سُبْحَانَ اللَّهِ kelime-i kudsiyesi ise: Cenâb-ı Hakk'ı şerikten, kusurdan, noksaniyetten, zulümden, aczden, merhametsizlikten, ihtiyaçtan ve aldatmaktan ve kemâl ve cemâl ve celâline muhalif olan bütün kusurattan takdis ve tenzih etmek mânasıyle, saadet-i ebediyeyi ve celâl ve cemâl ve kemâl-i saltanatının haşmetine medar olan Dâr-ı âhireti ve ondaki Cennet'i ihtar edip delâlet ve işaret eder. Yoksa, sâbıkan isbat edildiği gibi saadet-i ebediyye olmazsa, hem saltanatı, hem kemâli, hem celâl hem

cemâl, hem rahmeti, kusur ve noksan lekeleriyle lekedar olurlar. İşte bu üç kudsî kelimeler gibi,

بِسْمِ اللَّهِ وَ لاَ اِلَهَ اِلاَّ اللَّهُ ve sâir kelimat-ı mübareke, herbiri erkân-ı îmâniyenin birer çekirdeği ve bu zamanda keşfedilen et hülâsası ve şeker hülâsası gibi hem erkân-ı îmâniyenin, hem Kur'an hakikatlerinin hülâsaları ve bu üçü namazın çekirdekleri oldukları gibi, Kur'an'ın dahi çekirdekleri ve parlak bir kısım sûrelerin başlarında pırlanta gibi görünmeleri ve çok sünühatı tesbihatta başlayan Risale-i Nur'un dahi hakikî mâdenleri ve esasları hakikatlerinin çekirdekleridirler. Ve velâyet-i Ahmediye ve ubûdiyet-i Muhammediye (Aleyhissalâtü Vesselâm) cihetinde, öyle bir dâire-i zikirde, namazdan sonraki tesbihatta bir tarikat-ı Muhammediyenin (A.S.M) virdidirler ki her namaz vaktinde yüz milyondan ziyade mü'minler beraber, o halka-i kübra-yı zikirde ellerinde tesbihler سُبْحَانَ اللَّهِ otuzüç, اَلْحَمْدُ لِلَّهِ otuzüç, اَللَّهُ كْبَرُ otuzüç defa da tekrar ederler.



İşte böyle gayet muhteşem bir halka-i zikirde, sâbıkan beyan ettiğimiz gibi hem Kur'an'ın, hem imânın, hem namazın hülâsaları ve çekirdekleri olan



(Sh:Asâ.49)



o üç kelime-i mübarekeyi namazdan sonra otuzüçer defa okumak ne kadar kıymettar ve sevablı olduğunu elbette anladınız.



Bu risalenin başında Birinci Mes'elesi, namaza dair güzel bir ders olduğu gibi, hiç düşünmediğim halde, âdeta ihtiyarsız olarak, onun âhiri de namaz tesbihatına dair ehemmiyetli bir ders oldu.
سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا اِلاَّ مَا عَلّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ